Η έκφραση ‘ζούμε ιστορικές στιγμές’, αυτές τις μέρες, ειδικά μετά την ψηφοφορία της Κυριακής, στη βουλή, δε θα μπορούσε ν’ αποτελεί πιο ειλικρινή αποτύπωση της πραγματικότητας που βιώνουμε ως κράτος.
Οι φόβοι μας για αποτυχία των ‘επαναστατών αριστερών’ που κάποιοι έλεγαν ότι αποτελούν την τελευταία μας ευκαιρία, ως αντιμνημονιακοί, τότε..., βγήκαν αληθινοί πέρα ως πέρα!
Μόνο που, όχι απλώς απέτυχαν, όχι απλώς φόρτωσαν και με επιπλέον οικονομικά βάρη με τις αστοχίες την ήδη επιβαρυμένη χώρα, αλλά επισφράγισαν και το ξεπούλημά της, με τα τελευταία νομοσχέδια που ψήφισαν στη βουλή.
Μια προσεκτική ανάλυση, αποδεικνύει ότι με απλά λόγια, το σύνολο της περιουσίας του ελληνικού κράτους, περνάει για 99 χρόνια, στη διαχείριση μιας επιτροπής όπου ο Πρόεδρος κι ένα μέλος θα ορίζονται απ’ τους δανειστές ενώ και τα υπόλοιπα τρία μέλη θα πρέπει να εγκριθούν απ’ την Κομισιόν και το ESM.
Ουσιαστικά, οι δανειστές μας ψάχνοντας πλέον πραγματικές εγγυήσεις κι όχι λόγια απ’ τα οποία χόρτασαν, παίρνουν τα ακίνητα στα χέρια τους ώστε να τα διαχειριστούν προς όφελος της αποπληρωμής τους. Το ταμείο αυτό λοιπόν αποτελεί απλώς την μετεξέλιξη του ΤΑΙΠΕΔ που περνάει σε ξένα χέρια όμως και για το σύνολο της περιουσίας.
Γιατί όμως τόσο έντονη αντίδραση από κείνους που είχαν συστήσει το ΤΑΙΠΕΔ και κατηγορούνταν τότε απ’ τους σημερινούς κυβερνώντες ότι ξεπουλούν τη χώρα; Γιατί δεν υπάρχει πρόταση που να αντικαθιστά το υπερταμείο από κείνους που ετοιμάζονται να αναλάβουν ως επόμενοι τη διακυβέρνηση όπως όλα δείχνουν;
Μια ήρεμη ματιά και μια ψύχραιμη ανάλυση, αποδεικνύουν πως ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι όποιος κι αν βρισκόταν στη δεινή θέση που κατέστη η σημερινή κυβέρνηση, θα υπέγραφε μάλλον μια παρόμοια παραχώρηση ώστε να συνεχίσουν να μας δανείζουν και άρα να υπάρχουμε ως κράτος, οι εταίροι μας. Δεν είναι παράλογο να ζητούν εγγυήσεις μετά τις παταγώδεις αποτυχίες μας να πετύχουμε τους υψηλούς στόχους που όμως δέχονται οι κατά καιρούς κυβερνήσεις μας και κυνηγούν χωρίς αποτέλεσμα τελικά.
Ωστόσο, μια ανάλυση της απόφασης αυτής και των αποτελεσμάτων, σε βάθος χρόνου, αυτής της μεταφοράς διαχείρισης στους δανειστές κι όχι στην εκλεγμένη κυβέρνηση, φέρνει κι ένα συμπέρασμα που προφανώς έχει ενοχλήσει το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας.
Σε πολλά επίπεδα και τομείς του δημοσίου, τουλάχιστον σε όσα εμπλέκονται ακίνητα κι η διαχείρισή τους, πλέον χάνεται η δυνατότητα παρέμβασης άρα και συμμετοχής άρα και διείσδυσης μέσω προσλήψεων και τοποθετήσεων ημετέρων.
Χαρούλες σε δικά μας στελέχη που τοποθετούνταν την πρώτη εβδομάδα με τη νέα κυβέρνηση, με τους παχυλούς μισθούς και τα προνόμια, με τις υψηλές επαφές για ενοικιάσεις μαμούθ και παραχωρήσεις σε χορηγούς και υποστηρικτές κομμάτων, τελειώνουν! Όπως τελειώνουν κι οι δημιουργίες διαφόρων δομών χωρίς αντικείμενο, για την παρακολούθηση ή τη διαχείριση ακινήτων που απλώς είχαν αφεθεί στην τύχη τους αλλά οι ψήφοι των οικογενειών των εκλεγμένων που τους διόριζαν, ήταν πολύτιμες... Κι αυτό φυσικά υιοθετήθηκε από όλους τους πολιτικούς της χώρας, δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς προσφάτως...
Η πρόταση λοιπόν για το υπερταμείο, απ’ τους δανειστές κι η προφανής επιβολής του, της δια του εκβιασμού για το κλείσιμο της αξιολόγησης, αποσκοπούσε και στην άρση της συνήθειας που έχει καταστρέψει τη χώρα και πλέον ξεκάθαρα αποδείχθηκε ότι συνεχίζει να λειτουργεί και σε μια διαλυμένη χώρα, με τις πρόσφατες προκλητικές κινήσεις των σημερινών κυβερνώντων που ζητούν φόρους αντί απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και προσλαμβάνουν ημέτερους με στόχο τη δημιουργία του δικού τους κομματικού στρατού.
Επισφαγίσθηκαν λοιπόν όλα όσα φοβόμασταν και θεωρούσαμε ότι προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε αλλά μόνο με ευχολόγια αφού ως ψηφοφόροι, κάθε άλλο παρά φροντίζαμε να αλλάξουμε τα κριτήρια επιλογής ώστε να σταματήσει το πελατειακό κράτος να καταδυναστεύει έναν λαό χειμαζώμενο όσο δε μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα καταντήσει.
Ελέγχεται πόσοι εξ ημών έχουν απολύτως καταλάβει σε τι κατάσταση έχουμε περιέλθει και πόσο σημαντικές είναι οι ευθύνες μας... Όπως επίσης ελέγχεται και κατά πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μόνο ενωμένοι και με εξορθολογισμό της πολιτικής ζωής της χώρας θα μπορέσουμε να πορευτούμε στο δρόμο που μπορεί να οδηγήσει σε ελπίδα.
Κι αυτός φυσικά δεν είναι άλλος παρά ο δρόμος της ΣΥΝΘΕΣΗΣ δυνάμεων, απόψεων, πολιτικών, με την κατάθεση απόψεων με έναν κοινό στόχο, την επόμενη μέρα της χώρας...
Γρηγορίου Αλεξάνδρα
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Επικοινωνίας & ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου