Το παλιό και το νέο

Βιώνουμε καθημερινά την πολιτική απαξίωση της χώρας, την πολυεπίπεδη οικονομική χρεωκοπία και την θεσμική ανεπάρκεια, αποτελέσματα μιας μακράς μεταπολιτευτικής αφασικής ευμάρειας. Είναι λογικό και υγιές να κυλά στους πολίτες της χώρας ένα ρεύμα διάθεσης συνολικής ρήξης με τον παλιό, η διάθεση εγκατάλειψης ενός φθαρμένου ετοιμόρροπου οικοδομήματος και η μετακόμιση σε έναν νέο χώρο. Τι είναι όμως το παλιό και πόσο επικίνδυνο είναι να δηλητηριάζει η υπάρχουσα λογική την προσπάθεια εξόδου από την κρίση και την επερχόμενη μόνιμη παρακμή;

Το παλιό οικοδομήθηκε πάνω σε μια ολιγοκομματική πολιτική σκηνή με παντοδύναμους εξουσιαστές βάζοντας σιγαστήρα στην διαφορετικότητα.
Το παλιό θεμελιώθηκε πάνω σε μια σχέση πολίτη-κράτους η οποία ήταν βαθιά ανταλλακτική και σε κάποιο βαθμό διεφθαρμένη. Το παλιό ύψωσε για πολλά χρόνια ένα φράγμα στην αλλαγή των θεσμών υπό τον φόβο της τεχνοκρατίας, την οποία θεωρούσε πρόβλημα και παραφωνία στην μελωδία του δανεικού ευδαιμονισμού. Τέλος, το παλιό τελικά σήκωσε και κράτησε ψηλά τα λάβαρα της έξωθεν πολιτικής, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι το νομοθετικό έργο παράγεται από τρίτους, ότι οι αποφάσεις επιβαρύνουν κάποιους πόρους, ότι "λεφτά υπάρχουν" και ότι ένα κράτος "επανιδρύεται" διογκούμενο. Απομόνωσε τους πολίτες από την σχέση τους με την ίδια τους την χώρα την οποία αντιμετώπιζαν ως ξένο χώρο ή ως προνομιακό έδαφος ατομικού πλουτισμού.

Όλα τα παραπάνω είναι οι ενδείξεις μιας πολιτικής υπνηλίας η οποία οδηγούσε σε απλές, καλά μασημένες κομματικές διχαστικές επιλογές, με πολίτες που αναζητούσαν εναλλαγές ηγεσιών που να διεξάγουν έναν αγώνα για την συνέχιση των πραγμάτων. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς συνιστώσες). Αυτό έχει τελειώσει. Δυστυχώς, στην δύση του, το σύστημα εξακολουθεί να λειτουργεί με βάση όμοιες αρχές και επιδιώξεις βάζοντας τους πολίτες-ψηφοφόρους σε νέα καλούπια και επιτρέποντας στις αυξανόμενες απογοητευμένες γενιές να γλιστρούν προς τα άκρα και τους γραφικούς.

Σχηματικά όμως μπορεί κάποιος να αναλογιστεί στοχαστικά το νέο. Ένα πολιτικό πεδίο πολλών σχηματισμών όπου διαλεκτικά συζητώνται οι καλύτερες λύσεις για την χώρα. Μια πολυφωνική σκηνή όπου εκφράζονται τάσεις, προτείνονται αλλαγές και κυριαρχεί η ανοιχτή συζήτηση για την δομή και βιωσιμότητα του συστήματος. Μια συνολική κουβέντα στην οποία προτάσσονται θεμελιώδεις αρχές, ανθρώπινες και οικονομικές, προτού εμπλακούμε στην βαθιά συζήτηση συγκεκριμένων μέτρων. Τόσοι άνθρωποι που έχουν βαπτιστεί εκσυγχρονιστές, που θέλουν να δουν την χώρα να αναδομείται και να απελευθερώνει τις δυνάμεις της, μπορεί να διολισθήσουν άθελά τους στην παλιά λογική.

Σε όσους ψηλαφούν στο σκοτεινό παλιό πολιτικό τοπίο αναζητώντας ψήγματα ηγετών, μεγάλων υποσχετικών κομμάτων πρέπει να αντιτάξουμε ένα ενδιαφέρον ιδεολογικό πεδίο συζήτησης. Θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη; Θέλουμε την συνέχιση μιας ιστορικής πορείας εκσυγχρονισμού και προόδου; Είμαστε υπέρμαχοι της οικονομικής ελευθερίας και της δημιουργικότητας; Προστατεύουμε βασικές αξίες παιδείας, ανθρώπινης ελευθερίας και δικαιοσύνης; Αν ναί, ενάντια στην συνεχή υποδούλωση σε δεξιά και αριστερά σχήματα, ας συμμετέχουμε σε μια ευρεία πολυσχηματική συζήτηση. Ας δημιουργήσουμε εκείνες τις συζητήσεις που μπορεί να είναι παραγωγικές αντί της ένταξής μας στο αμέσως επόμενο υποσχόμενο κόμμα.

Αρκετοί φιλελεύθεροι σκεπτόμενοι πολίτες είναι έτοιμοι να στηρίξουν ψυχολογικά, οικονομικά και εκλογικά ένα γερασμένο κόμμα στα χέρια ενός εκσυγχρονιστή. Η φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία είναι ένας απαραίτητος μοχλός στην ανασύνθεση ενός σχεδίου για την χώρα αλλά δεν μπορεί να είναι ο μόνος. Απαιτείται σύνθεση, η κατασκευή μιας μηχανής που να επεξεργάζεται λύσεις και να παράγει πολιτική. Νέα, φρέσκια, συμμετοχική με την συμμετοχή όλων μας.

Δρ Κορώνης Επαμεινώνδας

Ιδρυτικό Μέλος ΕΥ.ΜΕ.ΣΥΝ. - Τομεάρχης Οικονομικών